Başımdan geçenler #1

Akşam annemle saçımı koparmamak için yapabiliceğim şeyler hakkında konuştuk.Duygulanıyorum evet,çünkü umutsuz hissediyorum.Asla bırakmicamda sonsuza kadar kel kalıcam,asla güzelleşemicem diye korkuyorum.Bu sabah yine okula makyajsız,kapşonum kafamda girdim.Erkek gibi bir yüzüm olduğumu düşünüyorum.Saç insanı güzelleştiren birşey diye düşünüyorum ben.Sınıfta kapşonumu birisi açıcak diye korkuyorum.Sınıfta,okulda heryerde tek bir soru 'dökülüyomu koparıyomusun' yada türevleri.'Nasıl kıyıyosun saçına yapma böyle' bunu çok söyleyen var.Diyorum ki'elimde olsa sence oynarmıyım deli falanmıyım ben bok gibi görünmek istiyim?' mantıken bakınca.Abi çok saçma kıyamıyorum zaten saçlarıma problem orda.Kıyamadığım için üzülüyorum,bir kişi neden elli kere soruyo bide onu anlamıyorum.Sizene abi dökülüyosa dökülüyo.Koyuyo bana habire böyle sorulduğunda.Şimdi staja başlicam.Saçlarım bu haldeyken napıcam?Ordada elli kişi sorucak bide kötü göründüğü için ya beni kabul etmezlerse içeri çalışmaya?Aklım zilyon tane soruyla doluyo.Neyse,canım sıkılıyo habire sorulduğunda üzüyo kısaca.Dediğim gibi içim sıkıldığında yazasım geliyor.Otobüsdeyim staj için görüşmeye gidiyorum okuldanda erken çıktım.Belge işleri vardı.Tekrar okuduğunuz için teşekkürler :)